6-5. Pola elektromagnetyczne |
dr inż. Krzysztof Gryz, dr inż. Jolanta Karpowicz - Centralny Instytut Ochrony Pracy - Państwowy Instytut Badawczy |
6-5.5. Przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy w polach elektromagnetycznych |
Na podstawie ustalonych modeli oddziaływania pól elektromagnetycznych na ludzi określono tzw. ograniczenia podstawowe, które w żadnym wypadku nie powinny być przekraczane, aby eksponowanym ludziom nie zagrażały niebezpieczne skutki termiczne oraz skutki pobudzenia nerwów i mięśni. Ograniczenia podstawowe podane w zaleceniach międzynarodowych to zależne od częstotliwości pól elektromagnetycznych, graniczne wartości gęstości prądu indukowanego w obrębie głowy i tułowia, współczynnika SAR uśredniona dla całego ciała, a także wartości lokalne SAR w obrębie głowy i tułowia oraz odrębne dla kończyn.[5]
Wielkości określających ograniczenia podstawowe nie można zmierzyć w warunkach środowiskowych. Są one jedynie miarami wewnętrznymi skutków ekspozycji występujących wewnątrz organizmu. W celu umożliwienia oceny ekspozycji na stanowisku pracy określano więc wartości natężeń pola elektrycznego i magnetycznego (indukcji magnetycznej), które są możliwymi do zmierzenia na stanowisku pracy miarami zewnętrznymi, charakteryzującymi warunki w jakich przebywa człowiek. Wielkości te określono posługując się odpowiednimi modelami matematycznymi lub ekstrapolując wyniki badań laboratoryjnych.
Zalecane wartości miar zewnętrznych mogą być przekroczone pod warunkiem, że kontrolowane są wartości miar wewnętrznych i nie są przekroczone ich wartości dopuszczalne.
W wypadku ekspozycji ogółu ludności przyjęto wartości graniczne miar
wewnętrznych 5 razy mniejsze niż przy ekspozycji zawodowej, ponieważ pracownicy,
ludzie dorośli, są obeznani z potencjalnymi zagrożeniami, ich ekspozycja
zachodzi zwykle w znanych warunkach, przy odpowiednich zabezpieczeniach
i w ograniczonym czasie (zmiana robocza). Natomiast ogół ludności, czyli
osoby w różnym wieku i różnym stanie zdrowia, to także grupy bardziej
wrażliwe, eksponowane do 24 godzin na dobę. Ludzie ci mogą nie mieć żadnej
wiedzy na temat ekspozycji w miejscach zamieszkania czy miejscach pracy,
a ich ekspozycja nie podlega okresowej kontroli. Często nie są poinformowani
o zagrożeniu polami i o sposobach uniknięcia narażenia.
W roku 2004 opublikowano dyrektywę europejską dotyczącą minimalnych wymagań
bezpieczeństwa w przypadku ekspozycji zawodowej na pola elektromagnetyczne.
Dyrektywa ustanawia minimalne wymagania bezpieczeństwa, dając państwom
członkowskim Unii Europejskiej możliwość zachowania lub przyjęcia większego
stopnia ochrony pracowników, szczególnie zaś ustalenia mniejszych wartości
parametrów definiujących dopuszczalne warunki ekspozycji na pola elektromagnetyczne.
Wdrożenie dyrektywy zaplanowane do 2012 r. nie powinno być przyczyną do
złagodzenia obowiązujących już w poszczególnych państwach członkowskich
zasad. [27]
.
W Polsce w latach 1972-2002
został stworzony sprawnie funkcjonujący system nadzoru nad środowiskiem
elektromagnetycznym. Obecnie ochrona przed nadmierną ekspozycją na pola
elektromagnetyczne opiera się na delegacjach ustawy kodeks pracy - dotyczacy
narażenia zawodowego oraz ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska
w - dotyczący narażenia ogółu ludności. System ten obejmuje[stan prawny
aktualny w 2009 r.]:
-akty prawne (rozporządzenia), określające warunki dopuszczalnej ekspozycji
zawodowej, obowiązki użytkownika źródeł, tryb przeprowadzania pomiarów
kontrolnych poziomu ekspozycji, wstępnych i okresowych badań lekarskich
pracowników, szkoleń specjalistycznych pracowników itp. [27-35]
- polskie normy, określające metodykę wykonywania pomiarów pól elektromagnetycznych
na stanowisku pracy oraz określające zasady oceny poziomu narażenia pracownika
w czasie dnia pracy [19-26].
Zasady ochrony pracowników przed nieporządanymi skutkami oddziaływania
pola elektromagnetycznego opierają się na koncepcji stref ochronnych,
w których ze względu na natężenia pól określone są różne zasady użytkowania
[1, 4, 7,8,12,27]:
-
obszar bardzo silnych pól elektromagnetycznych (tzw. strefa niebezpieczna),
w którym nie wolno przebywać zarówno ogółowi ludności, jak i pracownikom.
Przebywanie w tym obszarze jest dozwolone jedynie w specjalnych kombinezonach
ekranujących, które ograniczają narażenie pracowników); dla pól magnetostatycznych
i magnetycznych o częstotliwości f < 800 kHz dopuszczono możliwość
narażenia kończyn w polach strefy niebezpiecznej
- obszar pól elektromagnetycznych ekspozycji zawodowej (tzw. strefa zagrożenia
i pośrednia), w którym mogą przebywać jedynie pracownicy związani z obsługą
źródeł pól, po przejściu specjalistycznego przeszkolenia i badań lekarskich
wykazujących brak przeciwwskazań do ekspozycji zawodowej na pola; czas
przebywania pracownika w polach strefy zagrożenia powinien być tym krótszy
im silniejsze pola na niego oddziałują, tak aby nie została przekroczona
dopuszczalna wartość wskaźnika ekspozycji; w polach strefy pośredniej
ekspozycja nie podlega ograniczeniom w ramach zmiany roboczej
- obszar bezpiecznych pól elektromagnetycznych (tzw. strefa bezpieczna
lub obszar poza strefami ochronnymi), które są słabsze od pól ekspozycji
zawodowej i przy bezpośrednim oddziaływaniu na organizm ludzki nie powinny
powodować zmian w stanie zdrowia. Przebywanie w strefie bezpiecznej, zarówno
ludności jak i pracowników, nie podlega ograniczeniom; w polach tych jednak
mogą wystąpić warunki, w których odczuwalne są prądy kontaktowe; w polach
takich nie można również całkowicie wykluczyć niepożądanego oddziaływania
na implanty elektroniczne.
Dodatkowo dla pracowników młodocianych i kobiet w ciąży wprowadzono zmniejszone
dopuszczalne wartości natężeń pól - osoby te nie powinny przebywać w polach
stref ochronnych
[31,35].
W dokumentach dotyczących ochrony środowiska, pola elektromagnetyczne
określane są jako „szkodliwe dla ludzi i środowiska promieniowanie niejonizujące”
[28].
Obecnie w Polsce granica strefy bezpiecznej ekspozycji zawodowej jest
zharmonizowana z natężeniami pól elektromagnetycznych, dopuszczalnymi
w środowisku.
6-5.5.1. Krajowe warunki dopuszczalnej ekspozycji ludzi na pola elektromagnetyczne |
Przepisy wydane w Polsce w latach 1972-2002 [25, 33, 34, 35, 36] stały się podstawą do stworzenia sprawnie funkcjonującego systemu nadzoru nad środowiskiem elektromagnetycznym. Obecnie ochrona przed nadmierną ekspozycją na pola elektromagnetyczne opiera się na delegacjach ustawy kodeks pracy - w wypadku narażenia zawodowego oraz ustawy o ochronie i kształtowaniu środowiska w - odniesieniu do narażenia ogółu ludności. System ten obejmuje:
![]() |
Przepisy prawne | |
fol. nr 22 |
![]() |
Polskie normy określające: | |
fol. nr 23 |
Pole elektromagnetyczne, z powodu negatywnego oddziaływania na organizm ludzki, uznano za jeden z niebezpiecznych i szkodliwych czynników występujących w procesie pracy [15].
Zasady ochrony przed polami elektromagnetycznymi opierają się na unikalnej
(w skali światowej) koncepcji stref ochronnych. W otoczeniu źródeł pól
wyróżnia się obszary pól elektromagnetycznych, w których ze względu
na natężenia pól określone są specjalne zasady użytkowania [1,
3, 4, 18],
(fol.24) ,
(fol.25):
![]() |
fol. nr 24 |
![]() |
Warunki dopuszczalnej ekspozycji zawodowej | |
fol. nr 25 |
Na foliogramach (fol.26)
i (fol.27)
zestawiono wartości dopuszczalne dla ekspozycji zawodowej na pola elektromagnetyczne
wg IRPA [5] i przepisów krajowych [25,
33, 34, 35, 36], (dolna granica strefy zagrożenia), a w tabeli 3
(fol.28)
- wartości dopuszczalne dla ekspozycji całozmianowej i ekspozycji zabronionej,
w poszczególnych pasmach częstotliwości, wg aktualnie obowiązujących
przepisów krajowych.
![]() |
fol. nr 26 |
![]() |
fol. nr 27 |
![]() |
fol. nr 28 |